Zbawcę, Króla I Proroka

1 Zbawcę, Króla i Proroka,
witaj, pochwał o Syjonie!
W Nim nadziei twej opoka,
patrz, jak gwiazda Jego płonie.
I zwiastuje,
że przebywa
między ludźmi Pan stworzenia,
co niedolę w radość zmienia.

2 Gwiazda jasna nam przyświeca,
pójdźmy mędrców więc szlakami;
niech ich przykład nas zachęca,
byśmy sercem i wargami
Cię sławili
każdej chwili,
Panie Jezu, że z miłości
nawiedziłeś ziemskie włości.

3 Przymij, Panie, co z ochotą
u nóg Twoich Ci ścielemy:
nie kadzidło, mirrę złoto,
lecz swe serca Ci niesiemy—
szczere dary
naszej wiary.
Chciej odnowić serca, Panie,
miej w nich odtąd swe mieszkanie.

4 Niech Twe Słowo, Jezu, będzie
gwiazdą, co nam wskaże drogę;
niech nam ono świeci wszędzie
i oddali wszelką trwogę.
Głos Twój Boski
niech nam troski
życia tego znieść pomoże,
opromieni śmierci łoże.

5 Gwiazdo święta, Słowo czyste,
szerz po świecie chwał ę Bożą;
niech przed Tobą, Jezu Chryste,
wszystkie ludy się ukorzą
i w niebiosy
wznoszą głosy
dziękczynienia dla wielkiego
w łasce wiecznej Boga Swego.

Source: Śpiewnik Ewangelicki: Codzienna modlitwa, pieśń, medytacja, nabożeństwo #111